Φεβρουάριος

Μήνας γκρίζας συννεφιάς,
της χαμένης της λαλιάς.

Του χιονιού και της βροχής,
μια σταλαγματιά στιγμής.

Ηθικών ανομημάτων
και των ξεκαθαρισμάτων.

Των απόκρυφων θυμήσεων
και των στερεμένων βρύσεων.

Της ρημάδας μοναξιάς,
της σβησμένης πια φωτιάς.

Των ωρών που δεν περνούνε
για αυτούς που αγρυπνούνε.

Συναντήσεων κρυφών
και των νέων επαφών.

Της ψυχής ελλείψει βάθους
κι επανάληψης του λάθους.

Του πληγωμένου εγωισμού,
του ψεύτικου ρομαντισμού.

Της πατρίδας όπου γης
και του τέλους νέας αρχής.

Των σπουδαίων αποφάσεων
κύριου γκρεμιστή των βάσεων.

Μετανοίας αγκαλιών
των χαμένων εαυτών.

Της δοσμένης ευκαιρίας
και της έλλειψης ανδρείας.

Ολιγόλεπτων βλεμμάτων
και φανερωτής ψεμάτων.

Των ματιών της κακοήθειας
και της φαντασιακής αλήθειας.

Μιας επιλογής σαρίδι
και του πόνου στο ταξίδι.

Παύλος Σφέτσας