κι όσο γεμάτος ένοιωσες, πάντα κάτι θα λείπει.
Όσο κι αν δευτερόλεπτα πρόσθεσες με το γέλιο,
μέρες πολλές αφαίρεσε του πόνου το φραγγέλιο.
Η ελπίδα σαν τη μνήμη σου δεν είναι αιωνία,
αγχόνη γι' αυτή γίνεται του ανθρώπου η κακία.
Ο διπλανός απόμακρος, ο έμπιστος ρουφιάνος,
σε πρόδωσε, σε πλήγωσε αγάπης ψυχοπλάνος.
Πικρά σε μαχαιρώσανε, εύνοια για να κερδίσουν,
άνθρωποι που λερώνεσαι όταν σε ακουμπήσουν.
Που σε κοιτούν κατάματα όταν για σένα λένε,
μη και τυχόν αποκριθείς και πεις "που πας καημένε;
Την έχουν μάθει τη ζωή οι άσπρες μου οι τρίχες
κι έχω την αξιοπρέπεια τρεις παραπάνω πήχες!
Δεν είναι ωραία έμαθα, κάποιες μόνο στιγμές της,
κι εσύ ξηγιέσαι πούστικα, λέγοντας 'άντε βρες τις'"...
Παύλος Σφέτσας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου