Περπάτησα τους άδειους δρόμους της Λαμίας το περασμένο Σαββατόβραδο (14/3), προκειμένου να σας
μεταφέρω εικόνες της. Της πόλης που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ποτέ δεν την είχα
ξαναδεί έτσι, άδεια και σκοτεινή. Το ίδιο, φαντάζομαι, είδε και βλέπει ο
καθένας μας στον δικό του τόπο. Εικόνες που σφίγγουν την καρδιά και που, χωρίς
να θες να δραματοποιήσεις την κατάσταση, σε προβληματίζουν –τουλάχιστον- και
σου δημιουργούν άγχος κι ένα ψυχικό κενό.
Αυτό που περνά ο
πλανήτης τούτες τις μέρες είναι μια δοκιμασία που θα περάσει. Κι όπως όλα τα
άσχημα δεν θα ξεχαστεί, αλλά θα γίνει μια άσχημη ανάμνηση. Είναι όμως απ’ αυτές
τις αναμνήσεις που δεν πρέπει να φεύγει απ’ το μυαλό, καθώς θα πρέπει να γίνει
βάση συζήτησης για πολλά ζητήματα. Τώρα συζητούμε για τη λύση του προβλήματος,
στο μέλλον όμως η συζήτηση θα πρέπει να κινείται στο πως θα χτίσουμε αυτό το
νέο μέλλον. Τίποτα δεν πρέπει να είναι το ίδιο.
Το θέμα είναι από ποια
οπτική γωνία βλέπεις τα πράγματα…
Όχι απαραίτητα να
επιλέγεις να τα βλέπεις μέσω της σκέψης, αλλά πως τα βλέπεις από το συναίσθημα που
πηγάζει από μέσα σου, μέσω ενστίκτου. Προσωπικά, μόνο ως μια μεγάλη ευκαιρία
αναθεώρησης των πραγμάτων και των αξιών βλέπω αυτή τη δοκιμασία.
Με τον κορωνοϊό οι
ηλικιωμένοι δεν πρέπει να βγουν απ' το σπίτι, ωστόσο βλέπουμε πως δήμαρχοι,
αντιδήμαρχοι, ταξιτζήδες, γείτονες, εθελοντές, συνάνθρωποι δλδ. τρέχουν να
φροντίσουν να μην τους λείψουν βασικά αγαθά και στην ουσία τους δείχνουν ότι
δεν είναι μόνοι κι ότι δεν λείπει η ανθρωπιά! Μία πτυχή, λοιπόν, είναι η αλληλεγγύη. Που ήρθε και θα πρέπει οι
τρόποι επικοινωνίας προς βοήθεια όσων συνανθρώπων μας έχουν ανάγκη να
αυτοματοποιηθούν, να εξελιχθούν και να μείνουν στη ζωή μας.
Η αλληλεγγύη που
έδειξαν και οι Έλληνες μέσω του χειροκροτήματος στο ιατρικό και νοσηλευτικό
προσωπικό, με το πρόσφατο χειροκρότημα από τα μπαλκόνια των σπιτιών τους. Μια
κίνηση που έφερε κοντά τους ανθρώπους, βγάζοντας αυτή την ανάγκη πως θα πρέπει
στο μέλλον να τους φέρει πραγματικά κοντά. Να γνωριστούν, να καθίσουν μαζί και
να μοιραστούν τις εμπειρίες απ’ αυτή τη δοκιμασία. Δεύτερη πτυχή οι ανθρώπινες σχέσεις. Οι ανθρώπινες
σχέσεις που άλλαξαν με το πέρασμα των χρόνων κι αυτή η δοκιμασία αποτελεί
ευκαιρία να αλλάξουν ξανά κι οι γειτονιές να ζωντανέψουν και πάλι.
Το χειροκρότημα για το
προσωπικό των νοσοκομείο δεν ήταν τυχαίο. Αυτό το προσωπικό έχει περάσει κι
ακούσει πολλά. Στοχοποιήθηκε, κατηγορήθηκε, διώχθηκε κι όμως σ’ αυτό καταλήξαμε
για να μην πεθάνουμε. Ήρθε ο καιρός για την ενδυνάμωσή του. Ήρθε ο καιρός τα
κόμματα να καθίσουν κάτω και να συζητήσουν για ένα σύστημα που κανείς δεν θα αλλάζει και θα ικανοποιεί τους πάντες.
Που θα κάνει τους ιδεοληπτικούς να σωπάσουν στην άκρατη ιδιωτικοποίηση των
πάντων. Αυτή η συζήτηση ξεκίνησε ήδη. Από την αριστερά μιλάνε για κρατικοποίηση
των πάντων. Χρειάζεται και το δημόσιο και το ιδιωτικό σύστημα, το ένα να
συμπληρώνει το άλλο. Δεν γίνεται όμως πλέον να αποδυναμώνεται το δημόσιο. Η
ισορροπία είναι το ζητούμενο.
Αν ή όταν οι αριθμοί
κρουσμάτων και νεκρών ανέβουν, χρειάζεται ψυχραιμία. Χρειάζεται να επιδείξουμε
την απαραίτητη αυτοπειθαρχία. Την ίδια και περισσότερο απ’ αυτή που δείχνουμε
τώρα. Η τήρηση των κανόνων χτίζει μια κοινωνία από πολίτες με παιδεία. Των κανόνων που πρέπει να θεσπιστούν στη βάση
ενός δίκαιου κόσμου με δικαιώματα και ευκαιρίες για όλους.
Για όλα αυτά φυσικά
υπάρχει και η αντίθετη άποψη που μιλά για τη διαχείριση των μαζών. Αυτό ωστόσο υπάρχει από τα αρχαία χρόνια, δεν
περιμέναμε μια πανδημία για να το διαπιστώσουμε. Με καπέλωμα της μάζας
σταυρώθηκε ο Χριστός. Πως μπορεί, ωστόσο, έναν κόσμο που θα έχει μάθει να
αυτοοργανώνεται και να δείχνει αλληλεγγύη, να τον διαχειριστείς για κακό σκοπό;
Ο πλανήτης, η χώρα,
έχει μια τεράστια ευκαιρία. Να πάρει μια ανάσα, κάνοντας παράλληλα ένα restart σε μια άλλη βάση. Να αναθεωρήσει τις
αξίες του, αφού κοίταξε κατάματα τον θάνατο. Να δει τι είχε αξία ως τώρα, για
τι πάλευε και για τι θα παλεύει στο μέλλον. Να δει ότι το χρήμα και η εικόνα
είναι έννοιες που δεν έχουν καμία ουσία και καμιά πραγματική αξία.
Διάβασα ένα σχόλιο που
έλεγε «όσοι επιζήσουν, θα ζήσουν σε έναν
νέο κόσμο. Αν θα είναι καλύτερος ή χειρότερος, το μέλλον θα δείξει». Στο χέρι
όλων μας είναι να τον κάνουμε καλύτερο για μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά τους
και τα παιδιά των παιδιών τους.
Παύλος Σφέτσας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου