Απ’ το μπαλκόνι κοίταζε συνέχεια τα βράδια
με το ποτήρι του κρασιού την εποχή την άδεια.
Η μοναξιά η φίλη της, αγάπη και λατρεία
της
κι η συντροφιά ανάγονταν στο επίπεδο
αχρείαστης.
Σε μια σειρά οι σκέψεις της τη λογική
οδηγούσαν
και όσα ήθελε η καρδιά στο τέλος τα
νικούσαν.
Τα πάντα αφού πέρασε, δεν είχε
περιθώρια
άλλος να σπάσει εκτός αυτής πια τα
δικά της όρια.
Το ένστικτο νικιότανε απ’ τα μεγάλα
πάθη,
μαθήματα δεν γίνονταν, αχ τα μεγάλα
λάθη.
Τις ευκαιρίες έδινε ξανά, έναν σωρό
κι ας έβγαινε το ένστικτο πάντοτε
αληθινό.
Βαθειά όταν την πλήγωναν μικρή η
ανθρωπότης,
μα πάντοτε της άρεσε ο δύσκολος
εαυτός της.
Παύλος Σφέτσας
17/11/2020
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου