Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Παύλος Σφέτσας

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2020

Προβολή όλων

Αναρτήσεις

Ο δύσκολος εαυτός της

την 11/17/2020 02:11:00 μ.μ.

Ποιηματα

+

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Περισσότερες αναρτήσεις

Παύλος Σφέτσας

Επίσκεψη σε προφίλ

Ετικέτες

Αποφθεγματα
ΑΡΘΡΑ
Ποιηματα
Στιχοι
Σχεσεις
Τραγουδια
Ψυχολογια
photos

Αρχείο

Νοεμβρίου 20201
Μαρτίου 20201
Μαΐου 20191
Ιανουαρίου 20193
Δεκεμβρίου 20186
Νοεμβρίου 20181
Οκτωβρίου 20181
Σεπτεμβρίου 20182
Αυγούστου 20181
Ιουλίου 20184

Ιουνίου 20183
Μαΐου 20182
Απριλίου 20184
Μαρτίου 20182
Φεβρουαρίου 20183
Ιανουαρίου 201811

Εμφάνιση περισσότερων Εμφάνιση λιγότερων

Συνολικές προβολές σελίδας

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Το απαγορευμένο "μου λείπεις"...

Αυτούς που έχεις σ' εκτίμηση ποτέ σου δεν τους χάνεις, μαθαίνεις πια τα νέα τους, τους βλέπεις πριν πεθάνεις... Έγινε πια το δέσιμο με κάποιους ψυχικό, δεν είναι αυτό το ψεύτικο, ούτε το τυπικό...

Εκείνη...

Η λογική κολύμπαγε στο απέραντο μυαλό της κι εύκολα πληγωνότανε το ευαίσθητο εγώ της... Κυριαρχούσε ολότελα σ' αυτή η εξυπνάδα κι απ' όλους την ξεχώριζες γι' αυτή της τη σκληράδα!

Που είναι ο μάγειρας;

Πίσω δεν είχε γυρισμό για 'κείνονε ο Νείλος και τ' όνομά του έμελε να γίνει ένας θρύλος! Του κολεγίου άχρηστος κίνησε φασαρία κι ο μάγειρας αντίσταση έκανε μ' ανταρσία!

Για πες...

- Φίλε, μου υποσχέθηκαν πως έρχεται η ελπίδα ψευτοπουστράκι νεαρό κι εύσωμη κορασίδα!.. Το νεαρό το βλέμμα τους μ' έκανε να πιστέψω πως έχουν κάποιο σχέδιο κι αξίζει να παλέψω...

Ε(ρ)μείς

Άλλοι ριζώνουν, άλλοι φεύγουνε, άλλοι γυρίζουν, άλλοι πάνε. Άλλοι μαζί τους κάτι παίρνουνε κι άλλοι βαρυγκομάνε. Άλλοι τις σκέψεις κουβαλούν, άλλοι χαρά γεμάτοι. Άλλοι σε στράτες περπατούν, σε ξένο μονοπάτι.

Του ρουφιάνου ανήμερα

Μάτια που αποφεύγουνε ώρα να σε κοιτούνε, βλέμμα με απαξίωση, χέρια να γατζωθούνε! Το καρδιοχτύπι γρήγορο μην αποκαλυφθεί το ψέμα, γεμίζει στάλες η ψυχή δηλητηριασμένο αίμα! Κυρίαρχος της σκέψεως το κέρδος είναι μόνον και το σαχλό υφάκι του χιλίων κηδεμόνων...

Το ομορφότερο πλάσμα

Είναι το ομορφότερο πλάσμα στην οικουμένη, η αγάπη κι η φροντίδα της όλα τα ομορφαίνει.

Γιατί

Ειν' το γιατί παράπονο, γίναν τα θέλω πρέπει. Να 'ταν το στήθος άπονο που όλα τα παραβλέπει.

Ο δύσκολος εαυτός της

Απ’ το μπαλκόνι κοίταζε συνέχεια τα βράδια με το ποτήρι του κρασιού την εποχή την άδεια.

Στον αγώνα

Τα γουρλωμένα μάτια τους γυάλιζαν από μίσος, είναι ο σαργός θαλάσσιος και όχι ποταμίσιος… Ολίγα τα χτυπήματα που δέχτηκε στην πλάτη, πολλά τα μαχαιρώματα από μία απάτη. Τα μάτια τους εξέπεμπαν τη φρίκη στην ψυχή τους και με μανία έσφιγγαν το άψυχο ραβδί τους!

Από το Blogger